Kreukvrij

Boksen. Ik heb er niets mee. Het is gewoon een sport die ik niet begrijp. Ik bedoel, ik snap heus wel dat je er een ijzersterke conditie voor nodig hebt. En dat het ook gaat om zaken als snelheid, discipline en zelfbeheersing. Maar elkaar knock-out slaan om te winnen? Het is niet aan mij besteed. Dus ik heb mijn wekker niet gezet toen Mayweather en McGregor dé bokswedstrijd van de eeuw speelden. Nee. Ik kan er gewoon niet naar kijken. Dus blij toe dat mijn meiden voor voetbal kozen. Daar kan weinig gebeuren. Toch?

Nou ja, weinig. Ik heb al aardig wat blessures de revue zien passeren. Maar meestal zijn ze vrij onschuldig. Wat blauwe plekken her en der. Verstuikte enkels. Dat soort werk. Eind vorig seizoen deed mijn oudste dochter daar een klein schepje bovenop. Haar team was gevraagd invallers te leveren voor een toernooi van de JO15-3. Dochterlief zei gelijk ja. Want hoe meer voetbal, hoe beter. Ik dacht er niet verder over na. Ze zat nu in de JO13-1. En dit was één lichting hoger. Niks aan de hand toch?

Ik had er alleen even niet bij stil gestaan dat mijn dochter eerstejaars was. En dus 12. En dat die jongens twee tot drie jaar ouder waren. En zo’n twee koppen groter. Dat alles realiseerde ik me pas toen mijn dochter zich – na eerst haar eigen toernooi te hebben gespeeld – meldde bij het andere team. Wow! Die waren groot. En fysiek. En sterk.

Maar dochterlief liet zich echter niet uit het veld slaan en stond haar mannetje. Natuurlijk kwam ze snelheid te kort, maar technisch kon ze best meekomen. En aan het eind van die middag keerde ze moe maar voldaan huiswaarts. Maar ja, dat was ook niet gek na twee toernooien op één dag. Niks aan de hand.

Alhoewel. Daags daarna begon ze te klagen over steken bij haar ribben. De pijnscheuten bleven aanhouden. Waarschijnlijk was ze toch iets te hard de duels ingegaan tijdens het toernooi. Want een bezoek aan de huisarts leverde de conclusie ‘gekneusde ribben’ op. Nou ja zeg. Mijn meissie. Gekneusde ribben. En ze zat niet eens op boksen.

Maar goed. In ieder geval geen gebroken ribben zullen we maar zeggen. En wederom een blessure die te overzien is. Even wat rustiger aan doen en dan gaat het vanzelf weer over. Tot een nieuwe zich weer aandient natuurlijk. En daar hoefden we niet lang op te wachten. Want afgelopen week was het weer zover. Tijdens de training kreeg ze een bal tegen haar kaak. Ik was er niet bij. Heb het niet gezien. Gelukkig. Want het moet snoeihard geweest zijn. Ze heeft een aantal dagen nauwelijks kunnen eten, praten, of lachen. Dat deed te zeer.

Ik begon dan ook ernstig te overwegen of mijn dochters niet gewoon op schaken moesten of zo. Ik bedoel. Ik heb ze kreukvrij op de wereld gezet. Kunnen we dat niet gewoon proberen zo te houden? Wat doen ze zichzelf allemaal aan? Maar op de vraag of ze wel naar training kon met die pijnlijke kaak kreeg ik een meewarige blik toegeworpen. Dat was toch zeker geen serieuze vraag? Geen haar op haar hoofd die er aan dacht de training over te slaan.

Nee. Daarvoor zit de passie te diep. Is de liefde voor de sport te groot. Ik geloof serieus dat ze zelfs met een gebroken been nog het veld op zou gaan. En wellicht dat daar dan toch een parallel met boksen ligt. Doorgaan tot het gaatje. Niet opgeven. Maar gewoon door knokken. Alhoewel dat waarschijnlijk voor iedere topsporter geldt.

Hoe het ook zij, tegenwoordig zie je dat veel voetballers ernaast gaan kickboksen. Om hun conditie op peil te houden. En lenig te blijven, zodat de kans op blessures vermindert. Maar stiekem hoop ik dat die trend mijn dochters niet bereikt. Want natuurlijk is het knap wat die kickboksers doen. Maar mij is het net iets te veel een contactsport. Ik ben nu al als de dood dat iemand mijn meiden een rotschop geeft op het veld. En ze daardoor nooit meer hun geliefde sport kunnen beoefenen. Dan hoef ik niet te zien hoe ze bewust een lowkick op het dijbeen krijgen.

Dan maar wat minder conditie en wat minder lenig. Als ze over kickboksen beginnen haal ik gewoon snel het schaakbord te voorschijn. Niet dat ik daar iets van begrijp. Maar als de tegenstander je dan slaat, houd je er in ieder geval geen blessure aan over.