Mijlpaal

Dit seizoen is het tien jaar geleden dat oudste dochter op voetbal ging. Tien jaar. Uitgaande van zo’n 40 voetbalweken per jaar, zijn dat dus minimaal 400 wedstrijden en pakweg 1200 trainingen. Alleen al bij de eigen club. Oefenwedstrijden, selectierondes en invalbeurten niet meegerekend. Daar komen dan nog alle KNVB-selectierondes, trainingen en wedstrijden bij. En de extraatjes als bekerwedstrijden, schoolvoetbal, clinics, voetbalkampen en techniektrainingen. Om nog maar te zwijgen van de 10 tot 20 paar voetbalschoenen en de duizenden afgelegde kilometers. Zowel door haar op het veld, als door ons als taxichauffeur.

Wie had dat tien jaar geleden kunnen bedenken. Ik niet in ieder geval. Sterker nog, toen ze aankondigde op voetbal te willen, dacht ik dat het een korte bevlieging zou zijn. Zelf kom ik helemaal niet uit een voetbalfamilie. Ik volgde de sport alleen als ‘we’ aan een EK of WK meededen. De Oranjegekte kreeg op zo’n moment ook mij te pakken. Maar je hoefde me niet te vragen wat buitenspel was. Of welke spelers er bij welke Eredivisieclub speelden. En dat vrouwen voetbalden wist ik al helemaal niet. Ik geloof niet dat ik in mijn jeugd ooit een stap op het voetbalveld heb gezet. En dat, terwijl ik er pal naast woonde.

Destijds dacht ik dan ook dat mijn vijfjarige spruit aan een tijdelijke verstandsverbijstering leed. Maar dochterlief was onvermurwbaar. Gelukkig was er een voetbalclub in de buurt die ook het meidenvoetbal hoog in het vaandel had staan. Op de één of andere manier leek me dat wel handig. Geen idee waarom, want we zouden de sport maar een jaar beoefenen. Toch? Hoe anders kon het lopen.

Nietsvermoedend ging ik naar haar eerste wedstrijd. Deze vond plaats in de zogenaamde ‘bak’. Een klein kunstgrasveldje met een hoge rand waarin alle teams onderling wedstrijdjes speelden. Elk team bestond vooral uit jongens en had een naam van een internationale club met dito outfit. Van een afstand kon je al zien waar de bal zich bevond. Want daar waren alle kids. En zo werd ‘kluitjesvoetbal’ als eerste in een lange reeks van voetbaltermen aan mijn woordenschat toegevoegd.

Zonder enige voetbalkennis, keek ik naar het gebeuren voor me. En oké, ik was natuurlijk ietwat bevooroordeeld. Maar ik vond dat dochterlief het niet slecht deed. Misschien zelfs beter dan menig teamgenoot? Het eerste teken dat deze sport wellicht langer dan een jaar zou worden beoefend. Het tweede teken kwam aan het eind van de wedstrijd. Bij het nemen van de penalty’s. Ze nam een aanloop, haalde uit en knalde de bal snoeihard in het net. Samen met de rest van het publiek, keek ik er vol verbazing en bewondering naar. Een voetbalmoeder was geboren.

Inmiddels zijn we dus tien jaar verder, voetbalt ze al negen jaar tussen de jongens, waarvan twee jaar op divisieniveau, heeft ze een aantal jaar in de KNVB selectie mogen meedraaien en brandt de uitnodiging van Ajax in haar zak. Hopend dat er toch echt een einde aan corona komt. En ze deze uitnodiging eindelijk mag gaan verzilveren. Wat een mooie kroon op tien jaar voetbal zou dat zijn.

En ik? Ik kijk met bewondering en trots naar haar. Probeer haar zoveel mogelijk te steunen in het waarmaken van haar dromen. Laat me tijdens studiosport graag voorlichten over de spelers, opstelling en wijze van spelen. Ben inmiddels meer dan bekend met het vrouwenvoetbal en de Oranjeleeuwinnen. En begin zelfs al een heel klein beetje te begrijpen wat buitenspel is.