Ongeslagen

Twee jaar geleden bedachten we aan de keukentafel om een trimvoetbalteam op te richten voor 35+ vrouwen. Twee weken later hadden we een club, een trainer en 20 vrouwen om mee te starten.

Al gauw bleek dat het balgevoel, op z’n zachts gezegd, bij mij ver te zoeken was. En dat mijn spieren en enkels ook niet geheel een goede combi met deze sport waren. Na een half jaar besloot ik daarom – met pijn in het hart – te stoppen.

Toch kroop het bloed waar het niet gaan kon. Dus toen de trimvoetbalafdeling vorig jaar juli een eerste toernooi organiseerde, wist ik een paar moeders uit het team van middelste dochter zo ver te krijgen om mee te doen. Onder de toepasselijke teamnaam Lazio Drama deden we mee. We hadden vooral veel lol en wisten zelfs te scoren. Onze avond kon niet meer stuk.

Omdat het zo onverwacht leuk was, besloten we destijds om nog een keer mee te doen aan een toernooi. En wel aan het jaarlijkse Voetbalmoeders Prosecco Toernooi. We zeiden allemaal enthousiast ja. Want ach een toernooi in mei 2019 leek nog zo ver weg….

Maar toen was het ineens zover. Hadden we nog nul keer getraind en nog maar een half team dat beschikbaar was. Gelukkig konden wat collega’s worden ingevlogen. En dus stonden we afgelopen vrijdag langs het veld elkaar voor het eerst de hand te schudden. Daar stonden we dan. In ons felgele outfitje, zonder training en zonder enig idee van wie op welke positie zou staan.

Eenmaal op het veld bleek dat we allemaal bloedfanatiek waren en zeker niet bang voor de bal. De aanwinsten waren super en ik werd wederom met de neus op de feiten gedrukt: mijn meiden hebben hun talen echt, echt, echt niet van mij. En ondanks dat ik na 2 sprintjes aan de beademing moest (note to self: je moet echt wat aan je conditie doen!), gebeurde er een wonder. We wisten de drie wedstrijdjes in onze poule allemaal met 1-0 te winnen! Ongeslagen kampioen! Wie had dat gedacht.

Uiteraard bracht ik gelijk het thuisfront op de hoogte. Want oudste dochter had een dag later de kans om kampioen te worden. Even dus haar competitieve instelling aanwakkeren. Immers, als je moeder het kan…

De volgende ochtend was het dan ook zover. Met een gelijkspel had het team van dochterlief genoeg. Op haar verzoek was ik er niet gelijk vanaf het begin bij. “Want dan speel ik slechter”. Ok. Point taken.

Vlak voor het eind van de rust arriveerde ik. Het team stond met 0-1 achter. En je zag dat ze te gespannen speelden. Dochterlief zat wissel toen ik arriveerde. En een teamgenoot had dus de aanvoerdersband om. Ik zag aan haar dat ze alleszins blij was met de situatie.

Maar goed. Teambelang voorop. Gelukkig wisten ze in de rust de spanning van zich af te schudden. En uiteindelijk konden ze zich met een 2-1 overwinning – en geen enkele verliespot dit jaar – de terechte kampioen noemen. Uiteraard werd het gevierd in de kleedkamer, de kantine (met bloemen en speech) en een patatje in het plaatselijke cafetaria. En gelukkig kon mijn dochter inmiddels ook weer lachen. Want hoewel ze er in de tweede helft gewoon weer in kwam, had ze dé wedstrijd van het seizoen natuurlijk graag als aanvoerder afgerond. Maar het winnen van de wedstrijd maakt alles toch weer enigszins goed.

En terwijl nog aan het nagenieten is, zit ik met spierpijn dit blog te typen. En denk ik stiekem al weer aan een volgend toernooi. Je weet maar nooit…

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading