Verrassingen. De één houdt ervan, de ander niet. Zelf behoor ik tot de eerste groep. Althans, dat dacht ik. Tot afgelopen maandag dan. Want blijkbaar zijn ze niet altijd even leuk.
Zo zat ik aan het eind van de middag buiten even nietsvermoedend van het zonnetje te genieten, toen dochterlief haar hoofd om de hoek stak. Met een mengeling van licht verwijt en hoop vroeg ze of het klopte dat we Ajax mail hadden. Ik keek op. Huh? Hoezo? Dat zou toch pas vrijdag komen? Ik klikte mijn mailbox open en inderdaad plopte het bericht gelijk binnen.
Het was een lange mail, dus ik dacht gelijk, dat is geen goed nieuws. Gek is dat eigenlijk. Alsof slecht nieuws beter wordt als je het maar heel lang inleidt. Alsof je dat sowieso allemaal gaat lezen. Je ogen scannen zo’n bericht namelijk maar op twee woorden: ‘gefeliciteerd’ of ‘helaas’. Zoals ik al direct vermoedde, was bij ons het laatste het geval. En terwijl ik het las dacht ik alleen maar ‘nee’. Ondertussen keek dochterlief me vanuit de deuropening aan en vroeg of ik serieus was of een grapje maakte. Toen pas realiseerde ik me dat ik het ‘nee’ hardop had gezegd.
Ik keek haar aan. De zon voelde ineens een stuk minder warm en een rilling liep over mijn rug. Nadat ik haar het nieuws vertelde draaide ze zich om en liep naar binnen. Ik stond op, ging achter haar aan en zag haar zwijgend aan tafel zitten. Haar droom lag in duigen. Net als mijn moederhart.
Wat had ik haar een ander bericht gegund. Juist nu. Ze heeft zich afgelopen jaar zo ontzettend ontwikkeld. Op voetbalgebied en mentaal. Maar heeft dat vanwege corona nooit kunnen laten zien. Als er een moment was, dat ze er klaar voor was en ze een plekje in dat team verdiende, dan was het wel nu. Ze heeft er zo hard voor gewerkt. En ik zag haar verdriet en frustratie. Waar had ze het laten liggen? Ik kon haar geen antwoord geven. Want na anderhalf jaar moest ze het doen met een algemene mail.
Gelukkig zit ze sinds kort ook op judo en toevallig was de training deze week geruild met de maandag. Wat een mazzel! Want een uur na dit alles vernietigende bericht stond ze alweer op de mat. En kon ze haar frustratie even kwijt. Ze kwam dan ook als een ander mens terug. Nog steeds verdrietig. Maar ook strijdvaardig. Want hoe zuur ook, ze heeft eerder met dit bijltje gehakt. En ze weet, als er ergens een deur dichtgaat, gaat er ergens anders ook weer een deur open. Ik ben heel benieuwd welke dat wordt. We laten ons verrassen.