Facebook. Ik heb er een soort haat-liefde verhouding mee. Aan de ene kant wil ik er niets mee. Snap ik niet dat ik een bedrijf jarenlang heb laten meekijken in mijn doen en laten. Heb laten bepalen wat ik te zien krijg. Een profiel van mij heb laten opbouwen zodat ze heel gericht mij kunnen ’targetten’. Aan de andere kant betrap ik mezelf er op dat ik het steevast gebruik voor het delen van blije berichtjes.
Het mooie daarvan is dat je regelmatig herinneringen hiervan op je tijdlijn krijgt. En zo kan het gebeuren dat ik deze week een fantastische terug-in-de-tijd ervaring heb. Naar het EK 2017. Wat een heerlijke zomer was dat toch. En wat hebben de meiden toen fantastische avonturen mogen beleven. Als ballenmeisje langs het veld. Mee in de line-up op het veld. De Koning en Koningin van heel dichtbij zien. Mogen figureren in allerlei reclamefilmpjes en op posters. Meelopen in de Oranjemars. Mogen zien hoe hun sport de harten van heel Nederland veroverde.
En ik als stille getuige van dit alles op de tribune. En niet zomaar eentje. Nee, gewoon op de perstribune. Voorzien van een heuse perskaart. Verslag doen van veertien wedstrijden in zeven steden. Tussen alle (inter)nationale media. Die in steeds grotere getale kwamen opdagen naarmate het toernooi vorderde. Met als kers op de taart een retourtje vanaf ons vakantieadres voor de finale. Wat een bijzonder mooie, gave tijd. Om nooit te vergeten.
En nu is het alweer bijna vakantie. Gaan we straks weer naar hetzelfde adresje. Maar ditmaal blijf ik daar. Vlieg ik niet even heen en weer. Maar zal ik zeker ook genieten. Van het helemaal niets doen. Even helemaal opladen voor weer een nieuw seizoen. Ik kan niet wachten.
Fijne vakantie!