Ik heb mezelf nooit als een groupie gezien. Verre van zelfs. Sterker nog, ik vind dat je de zogenaamde BN-ers gewoon met rust moet laten in hun vrije tijd. Ook zij hebben recht op hun privacy. En dat ze iets toevallig heel goed kunnen, staat daar helemaal los van. In de omgeving waar ik woon, kom ik ze nog wel eens tegen. In de supermarkt, in het dorp, langs het veld. Maar dan ga ik dus niet met ze op de foto en vraag geen handtekening. En toegegeven, misschien helpt het ook mee dat ik ze vaak niet ineens herken. Maar goed, bottom line, ik laat ze met rust. Toch?
Vlak voor kerst verraste ik mijn oudste dochter, door haar op een doordeweekse avond ineens mee te nemen ‘voor iets leuks’. Normaliter zou ik dat niet op en doordeweekse avond doen. Maar het was één dag voor de vakantie, ze had de dag erna het eerste uur vrij en verder alleen nog maar een kerstlunch. Dus het kon wel voor een keertje.
Zo gezegd zo gedaan. Ik ‘ontvoerde’ haar naar de trein met bestemming Utrecht Centraal. Al snel vermoedde ze dat we naar de Harry Potter pop-up store gingen (ze is groot fan). En dat was in principe ook zo. Want als we er toch waren, konden we dat mooi meepikken. Wat ze niet wist, was dat de eigenlijke verrassing een avondje uit was. Naar ‘The Bodyguard’ wel te verstaan. Toen we daar naar binnen liepen was ze dan ook compleet verrast. Missie geslaagd. Toch?
Maar de verrassingen hielden niet op. Eenmaal binnen kregen we ook nog een upgrade. Mama dus ook verrast.
Maar ook daar hield het niet bij op.
Net toen we aan een statafeltje in de foyer stonden te wachten, kreeg ik een por in mijn zij. Mama! Volgens mij staat daar Shanice!
Ik keek in de richting waar ze naar toe wees. Tja, zou kunnen. Maar ik ben nogal kippig. Op afstand kan ik bijna nooit gezichten herkennen. Zelfs van mijn beste vrienden niet. Die herken ik dan eerder aan hun kleding, of manier van bewegen. Maar ja, dat was nu wat lastig. Want de dame in kwestie droeg natuurlijk geen voetbaltenue. En ook niet die mooie felle lipstick overigens.
Dus plan de campagne gemaakt. Ze stond in de buurt van een lege statafel. Vanaf daar kon je haar bijna aanraken. Een goede uitgangspositie dus. Nog voor we er goed en wel stonden kreeg ik weer een por. Ze is het! fluisterde ze opgewonden. Ok, wat nu? Net toen ik met haar een tactiek wilde bespreken was ze al weg. Ik draaide me om en zag haar naast Shanice staan. Met de brutaliteit waar alleen een kind mee wegkomt, vroeg ze haar op de man af of ze met haar op de foto mocht.
En ze zei gelijk ja!
Snel griste ik mijn iPhone uit mijn tas en maakte een foto. De avond kon niet meer stuk.
En ik? Ik snap dat groupie gevoel nu wel iets beter. Al zou ik ons eerder groot fan willen noemen. En als je als groot fan de kans krijgt voor een foto….tja, dan grijp je die natuurlijk.
Dus sorry, sorry, sorry Shanice dat we inbreuk op je privacy hebben gemaakt. Maar je was de kers op de taart die avond. En je hebt een meisje heel heel heel blij gemaakt.
En vergeef me mijn anti-glamorous foto. Ik kan de belichting in de foyer de schuld geven. Of mijn iPhone. Maar feit is gewoon dat ik niet zo heel goed ben in foto’s maken. Ieder z’n vak hè. Maar voor ons is dit de meest geweldige foto ooit. Hij prijkt dan ook al tussen haar andere voetbalfoto’s en -bekers.
Dus als we je volgende keer tegen komen laten we je met rust. Ok?
Nou ja…
Misschien proberen we dan ook nog even een handtekening te scoren. Dat vind je vast niet erg. Toch?