De ene winst is de andere niet. Soms voelt 0-0 als falen, en soms alsof je de Champions League hebt gewonnen.
Tijdens de atletiekwedstrijd van mijn jongste spruit bijvoorbeeld, zag ik een meisje van een andere club record na record breken. Echt in elk onderdeel blonk ze uit. En dat met twee vingers in haar neus. Het leek haar geen enkele moeite te kosten. Een natuurtalentje dus. En een absolute topper, waar we ongetwijfeld nog veel van gaan horen.
Super om te zien natuurlijk, maar ik vroeg me wel af hoe dat voor haar moest zijn. Ik bedoel, blijft het leuk als je geen tegenstand tegenkomt? Voelt winnen dan nog echt als winnen?
Neem bijvoorbeeld vorige week. Mijn oudste twee meiden deden met hun team mee aan een internationaal toernooi. De eerste dag waren manlief en ik er niet bij. Maar via de app kwam de ene goal naar de andere binnen. En na een 4-0, 5-1 en 0-1 overwinning op drie Deense clubs, stonden ze glansrijk bovenaan in de poule. Op dag twee kon dus gestreden worden voor ene plek in de top acht. Dat zouden wij wel even gaan doen.
Maar hoe makkelijk het op dag één ging, zo moeilijk was dag twee. In de eerste wedstrijd tegen het Engelse East Norfolk, werd slechts één doelpunt gemaakt. Eéntje die later overigens cruciaal bleek te zijn. Op naar de tweede wedstrijd, tegen het Nederlandse vv Baarlo. Daar zouden we werken aan ons doelsaldo. Maar niets bleek minder waar. Na een spannende wedstrijd bleef het 0-0. We stonden weer met beide voetjes op de grond.
Op naar de derde en beslissende pot. Deze was tegen het Deense Fyrkat Q, maar ook hier kwam geen winnaar uit de bus. Sterker nog, we eindigden met hen op een gedeelde eerste plaats. Penalty’s moesten dan ook beslissen wie naar de finale mocht om te spelen voor de cup met de grote oren.
Penalty’s. Als ik ergens een hekel aan heb dan is dat het wel. Verschrikkelijk, echt waar. Ik durf bijna niet te kijken. Het is dus maar goed dat ik geen moeder van een keepster ben. Ik bedoel, twee dochters die klaarstaan om ze te nemen vind ik al zenuwslopend genoeg.
De eerste penalty werd genomen door oudste dochter. Bij de laatste competitiewedstrijd nam ze er ook eentje. Maar die ging mis. Geen paniek overigens, want we stonden toen al dik voor. Maar nu was de druk wat hoger. Gelukkig zag ik haar vrij zeker naar de bal lopen en schoot ze ‘m keurig binnen. De toon was gezet. Mijn middelste dochter zou de vijfde nemen, maar dankzij haar teamgenoten hoefde dit niet meer. Na vier penalty’s was het beslist. Ze stonden in de finale!
Lang nagenieten konden ze echter niet, want de andere finalist, het Engelse Haringey Academy, één van de absolute topteams uit hun regio, stond al klaar voor de eindstrijd. En een strijd was het zeker. De Engelse meiden speelden echt heel goed. En bij ons werd de moeheid steeds zichtbaarder. Deels omdat ze geen rust hadden gehad na de vorige wedstrijd. Maar natuurlijk hielp het ook niet mee dat ze al twee dagen met z’n allen in een boerderij sliepen. Laten we maar zeggen dat ze een toptijd hebben gehad en weinig slaap. Precies zoals dat hoort op een meerdaags toernooi.
Onze meiden gingen dus steeds slordiger spelen. Maar aan opgeven deden ze niet. Ze wisten dan ook tot het einde de 0-0 te houden. En dit keer voelde dat dus wél als een overwinning. Maar ja… dat was het nog niet, want het kwam dus weer aan op penalty’s…
Dezelfde meiden als de ronde ervoor gingen klaar staan. Ik kan me niet voorstellen wat er toen door hen heen ging. Zoveel druk. Het was alles of niets. Niet te doen, ook niet voor het publiek langs de kant.
De Engelsen namen de eerste en scoorden: 1-0. Daarna nam oudste dochter de bal. En ook dit keer zat hij. Het was 1-1. De volgende schoten de Engelsen naast. Het bleef 1-1. Daarna nam een speelster van ons de penalty. In de vorige ronde miste zij ‘m, dus ik vond het superknap dat ze er gewoon weer stond. En ze nam haar revanche: hij zat en het was 1-2 voor ons. Weer was het de beurt aan de Engelsen, maar onze keepster hield ‘m, het bleef 1-2. Daarna schoten wij raak en werd het 1-3. Maar de Engelsen herstelden zich en schoten hun vierde penalty raak, waardoor de stand op 2-3 kwam. De Engelse keepster stopte vervolgens een penalty van ons, waarna hun speelster de vijfde uit de reeks nam en scoorde. Het was dus 3-3. En toen kwam het aan op middelste dochter…
En ik had echt geen idee hoe ze dat zou doen. Op papier hoefde zij ‘m ‘alleen nog maar even’ erin te schieten. Maar ga er maar aan staan. Ik heb menig speler van Oranje zien bezwijken onder de druk. Ik zag haar dan ook wat nerveus naar de bal lopen. Waardoor ik zelf al bijna niet meer durfde te kijken. Maar halverwege leek het of er een soort rust over haar heen kwam. En over mij daardoor ook. Ze pakte de bal en ging klaarstaan. En ik voelde, ze gaat het gewoon doen. Ze haalde uit en…ze deed het!
Wat een ontlading! En wat een feest. De meiden renden naar elkaar toe en vielen over elkaar heen. Alle moeheid leek vergeten en onder luid gejuich namen ze de cup in ontvangst. Voor deze hebben ze als team keihard moeten knokken. En dat maakte de overwinning niet alleen verdiend, maar ook nog mooier.