Afgelopen donderdag was voor zowel oudste als middelste dochter een beslissende dag. D-day zeg maar. Waarbij de ‘D’ bij de één stond voor ‘doen’ en bij de ander voor ‘durven’.
Zo had middelste dochter de laatste van drie selectietrainingen bij Ajax. De eerste ging ze nog heel onbevangen in. Ze had er al zolang niet meer gespeeld dat het een beetje naar de achtergrond was geraakt. Deze onbevangenheid zorgde ervoor dat ze – ondanks groeipijn aan haar knie – lekker speelde. Maar eenmaal op het veld, besefte ze ineens ook wat er op het spel stond. En dat dit toch wel heel erg gaaf was. Die plek, in dat team voor komend jaar, was dichterbij dan ooit. En die plek, die wilde ze heel graag.
Zo graag dat ze voor training twee niet meer zo onbevangen was. Integendeel, ze was nogal ‘peu nerveux’. Totaal ontevreden kwam ze dan ook het veld af. Ze zag haar kans in dat team ineens aan een zijden draadje hangen. De focus moest dus op training drie. Haar laatste kans om te laten zien hoe ze zich afgelopen seizoen had ontwikkeld. Voetbaltechnisch maar ook mentaal. En hoewel ze ook dit keer niet helemaal tevreden het veld af kwam, vond ik dat ze geen reden tot klagen had.
Voor zover ik wat had kunnen zien overigens. Want tussen ons en het veld zat nog een sloot, een stuk groen en een hek dat samen met de bomen een aardige blokkade opwierpen. Bovendien speelde het grootste deel van de training zich af op het achterste deel van het veld. En was ik uiteraard ook niet 100% gefocust met al die gezellige voetbalmoeders langs de kant. Maar goed, ik heb wel iets kunnen zien. En ik vond dat ze goed bezig was. Of dat genoeg is? Geen idee. Of het is wat ze zoeken? Ook geen idee. Maar wat de uitslag straks ook is, ze mag tevreden terugkijken. Sowieso mogen al die meiden trots zijn, want ze stonden er toch maar mooi. Onder het genot van een lekker zonnetje hebben we dan ook samen met voetbalvriendinnetje D de dag mooi afgesloten. Dit neemt niemand hen meer af.
Daarna was het doorkachelen naar oudste dochter. Want ook zij had een beslissend moment. Haar nieuwe trainer had haar namelijk laten weten dat ze zo snel mogelijk zou aansluiten bij haar nieuwe team. En dat ze die dag dus niet alleen fysio had, maar ook al wat oefeningen met het team mee zou doen. En dat was best spannend. Want sinds eind februari had ze geen bal meer aan geraakt en nog geen sprint getrokken. Zou haar enkel het al aankunnen? Had ze haar balans al? Durfde ze die stap al te zetten? En kon ze zich wel volledig geven? Wat nu als haar nieuwe trainer dacht dat ze de kantjes ervan afliep? Lekkere kennismaking zou dat zijn.
Gelukkig werd ze al snel gerust gesteld. Het was verantwoord om deze stap nu te zetten. En het ging nu niet om presteren maar om meters maken. En dus stond ze donderdag ineens pass- en trapoefeningen te doen. En rende ze langs de lijn mee om ballen aan te nemen en te passen tijdens een partijtje. En het ging best goed. Oké, haar enkel voelde ze aan het eind wel. Maar dat had ze er graag voor over. Want toen ze in de auto stapte, sprak haar gezicht boekdelen. En toen ik haar vroeg hoe het was gegaan, zei ze uit de grond van haar hart: ‘wat voelde dat goed zeg!’
De eerste stappen zijn gezet. Op naar de volgende, want voor beide dames smaakt het naar meer.