Vaak denken mensen dat ik de drijvende kracht ben achter al het voetbal bij ons thuis. Ergens snap ik dat wel. Noem bij mij de term ‘vrouwenvoetbal’ en ik ga helemaal los. Is er een wedstrijd van de Leeuwinnen? Dan probeer ik daar naar toe te gaan met de kids. Leuke clinics? Ik schrijf ze in. En dan hebben we natuurlijk ook nog dit blog. Maar toch. Helemaal klopt die aanname niet.
Want al lang voordat ik ook maar enige interesse in voetbal toonde, was manlief al een fervent supporter van zijn cluppie. En sinds onze meiden zelf de bal over het veld passen, is hij menigmaal hun coach geweest. Hij heeft twee jaar oudste dochter gecoacht toen zij nog in de F-jes zat. Het jaar daarna werd hij coach van het team van middelste dochter. En ook afgelopen seizoen, stond hij iedere zaterdag trouw langs het veld. En geloof me. Dat was niet altijd een makkelijke opgave.
Want daar sta je dan. Op je vrije zaterdag. In weer en wind. Op soms onmogelijke tijdstippen. De boel in goede banen te leiden. Met soms ouders die er iets van vinden (waarom staat mijn kind weer wissel?), soms kinderen die er de brui aangeven (ik wil niet op die positie staan) en vaak dochterlief die liever papa’s aanwijzingen in de wind slaat (want het onderscheid tussen papa-de-coach en papa-de-vader blijkt een lastige).
En daaromheen moet je natuurlijk ook nog van alles regelen. Wanneer moet het team waar spelen? Hoe is het verkeer die kant op? Wat betekent dat voor het verzamelen? Tegen wie spelen we? Hoe staan zij in de poule? Welke opstelling zullen we hanteren? Wie zorgt er voor de wastas? Wie draait dit keer bardienst? Je kunt er bijna een dagtaak aan hebben.
En waarom eigenlijk? Op de waardering van dochterlief hoeft hij meestal niet te rekenen. Terwijl ze natuurlijk wat graag commentaar geeft als hij in haar ogen verkeerde beslissingen maakt. Bovendien mist hij in zo’n seizoen de meeste wedstrijden van zijn andere dochter. Hij kan zich immers niet splitsen.
Ik denk dat het antwoord simpel is. Gewoon. Uit pure vaderliefde. Om zijn dochters te ondersteunen in hun passie. En omdat hij zijn steentje wil bijdragen. Want zonder vrijwilligers is er weinig te voetballen. Daarom voor hem. En voor alle vaders. Die ieder weekend staan te zwoegen langs het veld. Als coach. Als scheids. Of als grensrechter. Bij het wedstrijdsecretariaat. Achter de bar. Of bij de EHBO post. Actief in het bestuur, een commissie of als coordinator. Dank je wel.
Fijne vaderdag!