Zo’n 10 jaar geleden vroeg oudste dochter of ik dacht dat ze ooit de top zou halen met voetbal. Ik had er geen pasklaar antwoord op. Want het hangt van zoveel factoren af. Dat is de afgelopen jaren wel gebleken.
Want talent hebben is één ding. Een best wel heel belangrijk ding, overigens. Maar het is meer de basis. Want daarna gaat het om nog zoveel andere dingen. Het mentale aspect bijvoorbeeld. Hoe zit het met je mindset? Heb je het doorzettingsvermogen en de discipline om elke dag keuzes te maken voor je sport? Blijf je de sport leuk genoeg vinden om er dingen voor te laten? Blijf je sowieso plezier houden in het spelletje? Ben je veerkrachtig genoeg? Wat als het even tegenzit? Blijf je er dan in geloven en ervoor gaan?
En als alles mentaal in orde is, houdt je lijf het wel vol? Beter worden in je sport, betekent vaker trainen. En hoe verder je komt, hoe voller je programma wordt. Hoe blessuregevoelig ben je? En wat als je wat breekt, of je kruisband afscheurt? Hoe herstel je daar dan van?
En zelfs als het mentaal en fysiek allemaal meezit. Dan nog kan het allemaal anders lopen. Want soms moet je ook gewoon op het juiste moment op de juiste plek zijn. Een beetje geluk hebben. En de gunfactor mee hebben.
Als ik naar mijn oudste kijk, heeft met name de timing roet in het eten gegooid. Jarenlang ging het haar voor de wind. Ze was mentaal ijzersterk en had nauwelijks blessures. Ze deed er alles voor en had de juiste mindset. Maar toen eindelijk het moment aanbrak om te oogsten, ging het mis. Door allerlei omstandigheden was ze er op dat moment fysiek en mentaal niet klaar voor. Tja, “sometimes life gives you lemons”.
Inmiddels is ze uit dat dal, maar werkt haar leeftijd tegen haar. En dus is de droom klaar. Toch? Maar niets is minder waar. Want ze is geen opgever, nooit geweest ook. Ze gaat er voor de volle 100% voor. En ze werkt elke dag op het veld, en ernaast, knetterhard voor wie weet, misschien, die ene, hele kleine kans. Ooit. Ergens. En die break gun ik haar natuurlijk ontzettend. Maar of die er nu wel of niet komt. Ik kan alleen maar heel erg veel respect en bewondering hebben voor haar doorzettingsvermogen en focus. Dat gaat haar sowieso nog ver brengen in het leven.
Middelste dochter had de timing dan weer wel mee. Want zij zat in een lichting waarin profclubs voorzichtig begonnen met meidenteams. En daar heeft ze zelfs even van mogen proeven. Maar hoe makkelijk haar zus altijd de selectietrainingen doorliep. Zo lastig was dit voor haar. Onzekerheid kan soms je grootste vijand zijn. Maar inmiddels is ze ouder. En heeft ze hier enorme stappen in gemaakt. De terughoudendheid van vroeger, heeft plaatsgemaakt voor een felheid op het veld waar ik met plezier naar kijk. Helemaal als ze op haar favoriete positie staat. Dan zou ik niet graag haar tegenstander zijn. En na een dipje, heeft ze ook haar plezier en drive weer teruggevonden. Maar ook zij begint op een cruciale leeftijd te komen. Het is zeg maar een gevalletje nu of nooit.
Tja, en hier thuis zeggen we nooit ‘nooit’. Want dromen zijn er om te volgen. En dus heb ik zelfs na 10 jaar geen pasklaar antwoord op die ene vraag van oudste dochter. Ik weet alleen dat ze op dit moment van de “lemons” limonade proberen te maken. En alleen de tijd zal leren hoe zoet of zuur die gaat smaken.