Middelste dochter begon nogal sceptisch aan het nieuwe seizoen. En dat had niets te maken met de nieuwe clubkleuren. Maar alles met het bijna compleet nieuwe team waar ze mee van start zou gaan.
Zo is de helft van haar oude, vertrouwde team weggevallen. Met heel verklaarbare redenen overigens: twee teamgenoten zijn verhuisd, één speelt weer in zijn eigen woonplaats, twee spelen vanaf nu in hun eigen leeftijdscategorie, en één speler is doorgeschoven naar een ouder team. Heel logisch allemaal, maar je mist wel ineens zes man. Bovendien was het na twee seizoenen ook tijd voor een nieuwe – en voor haar onbekende – trainer voor de groep.
Dat zijn dus best veel veranderingen in één keer. En dan snap ik dat je dat allemaal een beetje met argusogen bekijkt. Maar zoals een groot voetballer ooit zei, elk nadeel heb z’n voordeel. Zo ook hier. Want al die veranderingen leverden ineens ook nieuwe kansen op. En zo kon het gebeuren dat ze twee weken geleden, ineens tijdens de wedstrijd, haar vertrouwde midachter positie moest wisselen voor die van linksvoor. Even wennen natuurlijk, maar leuk was het wel! Ze scoorde zelfs twee keer die wedstrijd. Bij het eerste doelpunt was ik er nog niet, bij de tweede kwam ik net aanlopen. Deze zag ik dus half.
De wedstrijd erna, hoopte ze weer op deze positie. Ze was dan ook licht teleurgesteld toen ze vorige week achterin begon. Maar de laatste tien minuten mocht ze toch nog even voorin spelen. En weer zag ik haar genieten. Het lukte haar zelfs bijna om te scoren, maar hij ging er net niet in. Ze keek dan ook erg uit naar deze week. Zou ze weer een kans krijgen?
Het antwoord hierop liet nog even op zich wachten. Want vanwege een gemiste training begon ze op de bank. Na een minuut of tien mocht ze echter al warmlopen. Hoopvol keek ik naar de andere kant van het veld. Welke kant zou ze oplopen? Naar achteren? Of toch naar voren? Het werd het laatste en ik kon haar blijdschap aan deze kant van het veld bijna voelen. Maar ja, nu nog afwachten hoe ze het er vanaf zou brengen natuurlijk.
En ik moet zeggen dat ik – als goedbedoelende amateurkijker en bevooroordeelde moeder – vond dat ze het best aardig deed daar voorin. In de eerste helft wist ze ondanks een mooie kans niet te scoren, maar leidde een goede voorzet wel tot een doelpunt. Omdat ik helaas niet de hele tweede helft kon blijven, grapte ik in de rust tegen haar dat ze nog een minuut of 20 had om te scoren. En wat denk je? Dat deed ze. Nou ja, ongeveer dan. Want dat doelpunt viel pas na 22 minuten. Toen ik al op de parkeerplaats was. Dus wederom had ik dit glorieuze moment gemist.
Tikje jammer dus, maar ach hij telt en ik gun het haar. Al hoop ik stiekem dat ze er nog een keer staat. En weer scoort. En dat ik er dan wél ben. Dat zou pas echt een leuke verandering zijn.