Vrijdag spelen de leewinnen een oefeninterland tegen Duitsland. Een wedstrijd waarin voor mij alles op voetbalgebied samenkomt. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen om alle linkjes te beschrijven.
Dus laat ik maar starten met de plek: Het Fortuna Stadion in Sittard. Dat ligt op een steenworp afstand van de plek waar ik ben opgegroeid. Al lag het daar nog niet toen ik er woonde. Sterker nog, toen was ‘De Baandert’ de thuisplek. En dat lag zelfs nóg dichter bij mijn huis. Niet dat dit destijds ook maar enig voetbalvuur in mij aanwakkerde overigens. Sterker nog, de plaatselijke voetbalclub aan het eind van onze straat lukte dat niet eens.
Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat dit komt omdat meidenvoetbal toen nauwelijks bestond. Maar eerlijk is eerlijk, ik had er echt geen interesse in. Waarschijnlijk wist bewust of onbewust dat ik nul komma nul balgevoel heb. Ik kende toen al mijn tekortkomingen zullen we maar zeggen.
Maar goed, ik dwaal af. In november 1999 (toevallig ook het moment dat ik voor het eerst manlief tegen het lijf liep) werd het nieuwe stadion geopend. Met een duel tussen Fortuna Sittard en het Duitse Schalke ’04. En laat dat nu de eerste club zijn waar oudste dochter ooit voor heeft gespeeld. Nou ja, soort van dan. Als zesjarige speelde ze ‘in de bak’ bij de mini’s. En alle teams hadden namen van internationale clubs. Die van haar was dus Schalke ’04, waardoor ze haar eerste wedstrijdjes in het blauw-wit speelde.
Een mooie link naar de wedstrijd van vrijdag dus. Maar er is meer. Want om het feestje compleet te maken heb ik heb ook nog eens Duitse moeder. Zij zit overigens niet te wachten op de drukte van zo’n groot stadion. Maar ze zal de wedstrijd denk ik wel thuis kijken. En voor wie ze dan juicht? Misschien wel voor allebei.
Maar goed. Nog even terug naar oudste dochter. Die in haar allereerste penalty al liet zien dat voetbal zeg maar echt haar ding was. Zonder haar had ik waarschijnlijk nooit een blog geschreven over voetbal. Had ik nooit het meiden- en vrouwenvoetbal in mijn hart gesloten. Was ik nooit gaan juichen toen ik hoorde dat ‘mijn’ thuiscluppie ook de vrouwen eredivisie inging. En was ik nooit op het idee gekomen om een boek over Hanna Panna te schrijven. Laat staan twee.
En vrijdag komt dat dus allemaal samen. Je zou dus denken dat ik op de eerste rij zit. Om dit mooie moment intens mee te beleven. Maar niets is minder waar. Want de oudste twee meiden zijn vanaf vrijdag het hele weekend op een toernooi. En de jongste boeit het niet zo. Een echt kind van haar moeder denk ik dan maar. En dus ga ik de wedstrijd thuis op de bank kijken. Samen met manlief. Omdat het kan.
Want wie had dat ooit gedacht. Dat vrouwenvoetbal gewoon uitgezonden zou worden. Ik niet. Al had me dat als kind waarschijnlijk ook weinig uitgemaakt. Tja, net als het vrouwenvoetbal, komen ook mijn voetbalroots van ver.