Eindelijk was het dan zover. Nou ja, eindelijk. Dat klinkt alsof we er heel lang op moesten wachten. Maar eigenlijk ging het best snel. In anderhalve maand tijd van een idee aan de keukentafel tot de daadwerkelijke start. Time to kick some balls!
Dus daar stonden we dan. Op woensdagochtend. Met 19 vrouwen en 2 trainers. Klaar om te beginnen aan de pilot trimvoetbal. Eerst even kennismaken en toen kon de warming-up beginnen. Daarna nog wat oefeningen draaien om af te sluiten met een onderling potje. De kop was eraf. En ik vond het fantastisch. Wie had dat gedacht. Toen ik het idee voor het eerst thuis vertelde, werd het aanvankelijk helemaal stil. Daarna begonnen mijn meiden heel hard te lachen. Manlief onthield zich wijselijk van commentaar.
Maar ik zette door. Begon te werven. Kocht mijn eerste paar kicksen en scheenbeschermers. Mijn meiden keken ondertussen licht sceptisch toe. Maar al snel werden ze aangestoken door mijn enthousiasme. En begonnen ze het een geweldig idee te vinden. Helemaal toen de een na de ander zich aanmeldde voor de pilot. Mama was niet de enige.
Samen leefden we naar de eerste training toe. Het moment kwam steeds dichter bij. Als het nu maar niet zou tegenvallen. Maar dat deed het gelukkig niet. Integendeel. Het was geweldig. Spierpijn dan de dag erna? Maar ook die viel reuze mee. Dus keek ik al weer vol verwachting uit naar de volgende training. Wat kon er nu nog mis gaan?
Afgelopen woensdag trok ik dan ook energiek mijn trainingskleren aan. Ik voelde wel dat een spiertje in mijn bovenbeen niet helemaal lekker zat. Maar ach. Hoort beetje bij de leeftijd hè. Ik sta nu eenmaal niet meer zo fris en fruitig op als 20 jaar geleden. Nadat ik de jongste telg naar de peuterspeelzaal had gebracht, kwam vriendin Y. me ophalen. Samen fietsen we naar de club. Het was nog vroeg, maar de zon scheen al aardig. Het zou dus wel een warme training worden.
Nou, dat werd ‘ie zeker. En voor mij ook nog eens een hele korte. Want bij de warming-up ging het al mis. Tijdens een beweging waarbij ik met mijn hand even de grond aan moest tikken. Een enorme pijnscheut trok door mijn bovenbeen. En ik kon er even niet meer op lopen. Strompelend bereikte ik uiteindelijk de andere kant van het veld. En al snel werd duidelijk dat ik de rest van de training wel kon vergeten.
Dus daar zat ik dan. Te kijken naar een groep vrouwen die daar heerlijk stonden te trainen. Ik baalde enorm. Maar kon er ook weinig aan veranderen. Dus maakte ik er maar het beste van en probeerde nog enigszins te genieten van de zon. En toen was de training afgelopen. En moest ik nog terug. Fietsend. Pfff, wat ging dat moeizaam zeg! Dat doet mijn schoonmoeder van bijna 84 toch een stuk kwieker.
Van rusten kwam het thuis ook niet echt, want kleine smurf moest weer worden opgehaald. Op de terugweg, realiseerde ik me dat overbuuf K. aan sportfysio doet. Net toen ik bedacht om daar maar gelijk even langs te gaan, kwam ze me tegemoet. Een straatconsult volgde en de eerste voorzichtige diagnose: zweepslag. Bah. Stom.
Thuis natuurlijk gelijk even gegoogeld. Klassieke fout nummer 1. Geloof me. Doe het niet. Maakt het alleen maar erger. Dus nu houd ik me maar een beetje gedeisd. Hoop ik dat ik met voldoende rust volgende week weer op het trainingsveld kan staan. Want kijken is best aardig. Maar meedoen toch net even leuker.