We liepen samen richting voetbalveld. Mijn middelste dochter en ik. Oudste dochter zou namelijk een KNVB-wedstrijd spelen. Vlak voor we daar naar toe gingen zei middelste dochter nog tegen me dat ze hoopte dat haar geboortejaar ook snel aan de beurt zou zijn. En of ik misschien al wist wanneer voor haar jaar een KNVB talentendag zou zijn. En of ik haar daar dan voor wilde inschrijven.
Aangekomen bij de club, passeerden we een van de KNVB scouts. “Jou zien we in april hè!” Mijn dochter knikte schaapachtig ja en keek me vragend aan. Zou lichting 2007 dan eindelijk aan de beurt zijn? We besteedden er verder geen aandacht meer aan een gingen naar de wedstrijd kijken. Het ging echter niet uit haar hoofd. Op de terugweg zei ze dat ze hoopte dat ze snel de kans zou krijgen om voor de KNVB te spelen. We wisten toen nog niet dat ‘snel’ heel snel bleek te zijn.
Want eenmaal thuis wachtte haar een grote verrassing: haar eerste, echte, eigen brief van de KNVB. De witte envelop met het oranje logo kende ze tot nu toe alleen van haar grote zus. Maar nu stond toch echt haar naam in venster! Ze barstte bijna uit elkaar van blijdschap: een uitnodiging voor 4 selectie activiteiten voor MO11! Niks geen talentendag. Gewoon gelijk het echte werk. Ze kon het bijna niet geloven.
Op de lijst van deelnemers prijkten 30 namen. 30. Dat betekent dat ongeveer de helft er nog afvalt. En dat betekent dat over een tijdje weer een dochter ijsberend bij de brievenbus staat. Eerlijk gezegd denk ik dat we tegen het einde van dit seizoen wel aan een nieuwe deurmat toe zijn. Want met de een in de MO12/13 en – vers van de pers – in de MO12 overstijgend (!) en de ander in het selectietraject voor de MO11, draait die brievenbus overuren. En de mama-taxi trouwens ook.
Geen idee hoe wat dat allemaal gaan inpassen. Want hoewel ik een dagtaak heb aan al het voetbal, heb ik natuurlijk ook gewoon nog een baan. Maar ja, alles voor de kids hè. En voor de topsport. Kortom, voorlopig moeten de oudste 2 vooral lekker hun voetbal-ding blijven doen. Ten minste, zolang ze er plezier in hebben. Want de puberteit loert om de hoek. En als ze ook genen van mama hebben geërfd, dan houd ik mijn hart vast. En als ze eenmaal ongeschonden uit de puberfase komen, staat jongste dochter wellicht al te trappelen. En begint het circus gewoon weer opnieuw.
Ten minste, als zij ook over dezelfde voetbalgenen beschikt. Haar zussen zouden daar in ieder geval superblij mee zijn. Want hun grootste droom is om ooit samen, met z’n drieën, in Oranje te spelen. Zij als oudste garde, in de herfst van hun voetbalcarrière. En hun kleine zusje als groentje aan het begin. Hoe uniek zou dat zijn. Maar ja. Dan zijn er nog wel wat hobbels te nemen.
Want dat oudste dochter inmiddels de eerste stapjes heeft gezet om haar Oranje droom waar te maken, wil nog niet zeggen dat ze daar uiteindelijk ook gaat komen. En als dat wel lukt, dan is het de vraag of het nummer 2 ook gaat lukken. En mocht nummer 3 gaan voetballen, moeten we eerst nog maar afwachten of ze ook over enig talent beschikt. Of dat ze liever voor de recreatieve variant gaat. Ook prima natuurlijk. Maar dan wordt het dus geen triple Oranje.
Kortom, voorlopig is het koffiedik kijken. En mocht de kleine spruit over een paar jaar toch de kicksen van haar zussen aantrekken, zien we wel weer verder. Voorlopig eerst maar even genieten van haar nieuwe fase als peuter. Dat is al avontuur genoeg.