De Toekomst

Aan dit knotsgekke seizoen van wel trainen, naar niet trainen, naar alleen trainen voor bepaalde leeftijden. Van afstand houden, tot alle jeugd weer op het veld. En van geen wedstrijden, naar onderlinge potjes en minitoernooitjes op de club. Aan deze bizarre tijd begint langzaam een einde te komen. En heel voorzichtig wordt alweer uitgekeken naar volgend seizoen. En niet alleen bij de eigen club.

Want vandaag ontving middelste dochter ineens een mail. Van dat mooie clubje uit de hoofdstad. Waar ze vorig seizoen in het hoofdtraject zat. Een traject waar destijds vroegtijdig een einde aan kwam vanwege corona. Waar ze driftig haar huiswerk voor heeft gedaan. Waar ze dit seizoen opnieuw een aantal keer mocht komen. En waar vanwege de tweede golf wederom alles ‘on hold‘ werd gezet. Maar vandaag werd het lange wachten beloond. Want na acht maanden, is daar dan eindelijk dat bericht. Ze gaan weer beginnen.

En ze zetten gelijk de druk erop. Want het is niet zomaar een uitnodiging. In tegendeel. Ze mag drie keer komen (JAAAAA, luid gejuich!) voor een selectietraining (BAM, met beide beentjes weer op de grond!). Het staat er echt. Drie selectietrainingen om de groep voor komend seizoen samen te stellen. Het moment van trechteren is aangebroken.

Wow, die had ik even niet zien aankomen. Of eigenlijk wel, maar niet nu al. Niks even rustig opstarten. Niks eerst even weer wennen aan elkaar en de omgeving. Maar gewoon, hoppa, gelijk door. Vol er in. In één keer terug naar de harde realiteit van topsport. Want door dit gekke seizoen, was ik daar eerlijk gezegd een beetje uit. Was heerlijk rustig overigens, ik kan het aanraden. Maar nu lijkt het circus dan toch weer te beginnen.

Helemaal prima natuurlijk. Het hoort er allemaal bij. Maar het is wel weer even schakelen. Mijn brein moet weer even in de juiste modus komen zeg maar. Want dit zijn toch echt één van de weinige voetbalmomenten die ik niet gemist heb. Het langs de lijn staan. De wedstrijden. De sfeer op de club. Het gejuich bij een doelpunt. Het ongeloof bij een totale misser. De emotie bij een verliespot. Zelfs het klappertanden langs het veld in winterse omstandigheden. Allemaal gemist. Maar het selectiemoment? Nee, niet echt.

De druk, de spanning, de hoop, de vrees, de opluchting of het verdriet. Het gaat allemaal weer komen. En je kunt er helemaal niets aan doen. Behalve lijdzaam toekijken. Oh nee, zelfs dat kan in deze publieksloze tijden niet. Tja, dan blijft er eigenlijk nog maar één ding over; hopen dat ze met volle teugen van dit bijzondere moment gaat genieten. Want de toekomst ligt weer helemaal open. En ze mag weer. Hoe gaaf is dat!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

UA-74423621-1

Ontdek meer van soccertalk

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Continue reading