Vanavond speelt het Nederlands elftal de kwartfinale van het WK tegen Argentinië. Voor veel spelers ongetwijfeld een hoogtepunt in hun carrière. Want hoe vaak komt het voor dat je tegen één van de beste spelers aller tijden mag spelen? Tegen je idool. Mijn dochters kunnen daar slechts van dromen. Of toch niet?
Voor oudste dochter werd die droom gisterenavond realiteit. Want als jong meisje had zij een idool. Iemand die haar hart had veroverd en zich met drie woordjes onsterfelijk had gemaakt. Iemand naar wie ze opkeek, die het leven leefde waar ze als klein meisje alleen maar over kon fantaseren. Babiche Roof speelde namelijk met het Ajax amateur team een wedstrijd op onze club.
Nou ja, amateurteam…zo zou ik het toch niet willen noemen als je speelsters als Babiche, Daphne Koster, Loïs Schenkel en Desiree van Lunteren op het veld hebt lopen. Maar toch is het zo. En hoe bizar dat dit team van topspeelsters en oud-internationals, in de 3e klasse van het amateurvoetbal uitkomt. Het zal dan ook niemand verbazen dat ze met 76 doelpunten voor en slechts 4 tegen, bovenaan de competitie prijken.
Een competitie waar ons Vrouwen 2 team overigens helemaal onderaan staat. Maar wat maakt het uit? Ook de nummer laatst speelt namelijk op enig moment tegen de nummer eerst. En hoe gaaf is het dan, dat je als 3e-klasse amateur, mag spelen tegen de crème la crème van het Nederlandse vrouwenvoetbal. Zo’n unieke kans krijg je nooit meer. Als speler niet, maar ook niet als kijker. Het was gisteravond dan ook druk langs het veld.
Ook ik mocht daar staan. Want dochterlief was gevraagd om mee te spelen tegen deze toppers. Tegen háár topper. Bij de club waar Babiche als klein meisje ooit begon. En waar mijn dochter vorig seizoen haar liefde voor het spelletje weer heeft teruggevonden.
En natuurlijk wisten zet dat ze kansloos ten onder zouden gaan. En als je naar de einduitslag kijkt, lijkt dat ook zo. Maar niets is minder waar. De meiden hebben stuk voor stuk gevochten en de keepster speelde de wedstrijd van haar leven. Wat heeft zij er veel ballen uitgehouden zeg. Met fenomenale reddingen. Echt ongelooflijk. Dus S. als je dit leest, ik kan helaas niet op je stemmen via de app, maar jij was by far de Queen of the Match!
En vandaag zit mijn oudste dus op een roze wolk. Ze heeft tegen haar allereerste idool gespeeld. Iets wat ze nooit voor mogelijk heeft gehouden. Je kent het wel, zo’n once in a lifetime dingetje. Alhoewel once… dat geldt voor de rest van het team natuurlijk niet. Want het blijft competitie, dus er komt nog een return. Gewoon. Op De Toekomst.
En daar ligt gelijk de volgende ambitie van oudste dochter: ooit zelf in de Eredivisie spelen. Wie weet wordt het haar op enig moment, ergens gegund. Is ze op het juiste moment, op de juiste plek. Het is een grote droom, met een kleine kans. Maar zeg nooit nooit. If you can dream it…