En dan is het ein-de-lijk zo ver! Wat eind 2019 begon als een hersenspinsel heeft, ruim twee jaar na dato, niet alleen inhoud gekregen, maar ook vorm. En hoe!
Niemand minder dan Iris Boter heeft het stoere, trouwe en tikkie eigenwijze voetbalmeisje Hanna Panna een gezicht gegeven. En ze ziet er precies zo uit als in mijn gedachten. Wat dat betreft is het toch net zoiets als met mijn eigen meiden. Voordat ze werden geboren was ik zo nieuwsgierig. Op wie zouden ze lijken? Welke kleur haar en ogen zouden ze krijgen? Wat voor karakter? En toen ze er eenmaal waren viel dat allemaal weg. Alles klopte precies, ze hadden er niet anders uit kunnen zien en het was alsof ze er altijd al waren geweest.
Eigenlijk is dat nu niet anders. De sportieve Hanna, de rustige Jack en de spraakwaterval Lina. Stuk voor stuk zijn ze precies zoals ze zouden moeten zijn. En ik vind het zo ontzettend knap dat iemand dat dan zo waanzinnig goed kan tekenen! En niet alleen de cover, ook de illustraties in het boek zijn zo herkenbaar. Zonder de tekst erbij te zien, weet ik precies over welke scène het gaat.
En ja, die scènes. Daar is zeker nog aan gesleuteld, want mijn redacteur ging onverbiddelijk met haar rode pen door mijn manuscript heen. En ze wist feilloos haar vinger op de zere plekken te leggen. Dingen waarvan ik dacht dat ik er misschien mee weg zou komen, werden altijd door haar gespot. En dus schreef en herschreef en herschreef ik. Maar eerlijk is eerlijk, ze had altijd gelijk. En het geheel werd er alleen maar beter van.
Het manuscript en de illustraties gaan binnenkort naar de zetter. En de cover kan ik eindelijk met de buitenwereld delen. Een soort van geboortekaartje zeg maar. Al duurt het nog wel heel even voordat ik dit nieuwe ‘kindje’ ook echt vast kan houden. Maar half maart ligt Hanna Panna dan toch echt in de winkel. Ik kijk nu al uit naar de kraamtijd.