0% training, 100% lol, 200% spierpijn en 300% oogverblindend. Dat is ongeveer de samenvatting van vorige week vrijdag.
Mijn allereerste voetbal toernooi ooit. Met een gelegenheidsteam dat voornamelijk bestond uit moeders van het team van middelste dochter. En buuf R. Met wie ik ooit – samen met vriendin Y. – om de keukentafel zat met een kop koffie. En een idee om een trimvoetbalteam voor 30+ vrouwen te starten. En nu was het ruim een jaar later. En is het trimvoetbal uitgegroeid tot een heuse activiteit op onze club. Met allemaal leuke vrouwen die wekelijks met elkaar een balletje trappen. Zonder ons. Dat dan weer wel. Voor mij was dat vanwege een combi van werk en te veel blessures waardoor ik besloot in januari er mee op te houden. Maar het trimvoetbal ging door. En hoe. In mei deden ze met twee teams mee aan het befaamde Prosecco toernooi. En nu organiseerden ze zomaar een eigen voetbalfeestje.
Uiteraard had ik nog aan kunnen haken bij een van de eigen trimvoetbalteams. Maar dat wilde ik hen niet aan doen. Ik zou alleen maar in de weg lopen. Maar ja. Meedoen was natuurlijk wel erg leuk. En voor ik het wist had ik ineens een eigen team. En een heus tenue. Want via mijn werk kon ik aan fantastische fluoriserende, gele hardloopshirts komen. En we blijven vrouwen, dus draafden we door. Dan ook knalgele sokken erbij. Het oog wilde immers ook wat. Als we dan geen indruk maakten met ons voetbal, dan toch zeker met onze outfit.
En toen was het vrijdag. We hadden nog geen minuut met elkaar getraind. Wisten totaal niet van elkaar of we überhaupt een bal zouden raken. Gaven onszelf dan ook de toepasselijke naam Lazio Drama en zetten onze doelstelling op het behalen van de laatste plek. Oh en één doelpunt maken gedurende het hele toernooi. Een mooie uitdaging voor onze coach.
Een coach? Ja een coach. Op het laatste moment ingevlogen. Afgelopen seizoen had ze onze koters getraind. Dus ze kende ons. Nou ja, van langs de lijn dan. Geen idee wat ze met dit zooitje ongeregeld aan moest op het veld. We werden dan ook op de positie van ons eigen kind gezet. Dat betekende voor mij dat ik in de verdediging stond. Maar ik ken mezelf. Ik heb een ontzettende drive naar voren. Dus we waren nog maar nauwelijks begonnen of ik nam al een sprint naar de andere kant. Me niet veel later realiserende dat ik dat hele takke-end dus weer terug moest. Kortom, na vijf minuten stond ik al te hijgen op het veld.
En wat er toen gebeurde weten we allemaal nog niet. We wonnen de wedstrijd gewoon met 3-0. Zelfs ik had een keer gescoord. Hoe dan?! Geen idee. Maar onze dagdoelstelling was ruim gehaald. We konden dus eigenlijk al beginnen aan de derde helft. Maar we kregen hierdoor natuurlijk ook de smaak te pakken. Maar helaas. Die eerste winst was natuurlijk gewoon beginnersgeluk. De andere drie potjes verloren we met 2-0, 1-0 en 1-0. We eindigde dan ook keurig als één-na-laatste. Aan de andere kant. Drie doelpunten voor en vier tegen uit vier wedstrijden. Dat klonk nog helemaal niet zo slecht. Die derde helft was dus meer dan verdiend. Althans dat vonden we zelf.
Maar het allerbelangrijkste was dat we vooral ontzettend veel lol hebben gehad. En dat er in een aantal van ons zelfs nog heel wat voetbaltalent schuilde was een mooie bijkomstigheid. Met als absoluut hoogtepunt onze keepster! Dat was echt onze held op het veld. Ongelooflijk.
En ik? Ik heb laten zien dat ik de naam Lazio Drama helemaal waardig ben. En dat ik al mijn gebrek aan voetbaltalent nog enigszins kan compenseren met hele harde sprintjes. En daar waren mijn dochters dan weer van onder de indruk. De verbaasde koppies van die meiden toen ze mama zagen hollen. Echt onbetaalbaar. Want laten we eerlijk wezen. Het is lang geleden dat ik nog enigszins indruk maakte op mijn pre-puberale meiden. Dat alleen al was deze hele onderneming meer dan waard.