Mijn oudste dochter droomt al bijna haar halve leven van Oranje. Een droom die inmiddels ook is overgeslagen naar de middelste telg. En die er voor de zomer van 2017 uiteraard iets anders uit zag dan nu.
Want de meiden waren er altijd van doordrongen dat een leven als profvoetbalster niet over rozen zou gaan. Een baan of studie naast het voetballen was noodzakelijk. Áls het vrouwen profvoetbal tegen die tijd tenminste nog zou bestaan in Nederland. Want Eredivisie clubs kwamen en gingen. De aandacht voor hun sport in de media was miniem. En ze moesten altijd uitleggen dat je als meisje ook heus op voetbal kon.
En toen kwam daar het EK. Kleurden de straten Oranje en werd het vrouwenvoetbal massaal omarmt. En als kers op de taart kon je zelfs heuse panini plaatjes sparen van alle EK-deelneemsters. Hoe gaaf! Het gaf een extra dimensie aan hun droom. Zou er misschien ooit ook een voetbalplaatje van hen zijn?
‘Ja’ is hierop het antwoord. En sneller dan gedacht. Want de plaatselijke Plus gaat een voetbalplaatjesboek uitgeven. Met daarin alle spelers en speelsters van onze eigen voetbalclub. Hoe cool is dat! Hun eigen voetbalplaatje. In een echt boek. Net als de profspeelsters.
En wat een operatie. Want dat betekent dat alle spelende leden zowel individueel als met hun team op de foto moesten. Uiteraard in tenue. En bij voorkeur allemaal op één dag. Ga er maar aan staan. De één speelt thuis. De ander uit. Maar gelukkig was de coördinatie hiervoor in goede handen. Onze Dames 1 draaide hun hand hier namelijk niet voor om. En binnen no time hadden ze iedereen ingedeeld (rekening houdend met de vele verzoeken van de verschillende teams) en regelden ze de reservetenues (na je wedstrijd in zo’n bezweet tenue is immers ook niet fijn) -en toestemmingsformulieren (want ja, portretrecht).
En afgelopen zaterdag was dan het grote moment. Het weer zat gelukkig mee. En alles verliep als een geoliede machine. Nou ja bijna alles. Want middelste dochter kreeg de avond van te voren te horen dat ze wederom samen met een teamgenootje mocht invallen bij de JO13-1. Zij speelden echter uit. En niet naast de deur. Daardoor misten zij de groepsfoto met hun eigen team. Hoe jammer! Daar sta je dan met je goede gedrag. Help je het ene team uit de brand, ben je zelf de dupe.
Maar gelukkig bleek het geen onoverkomelijk probleem. Want de trainer van de JO13-1 bood gelijk aan dat zij met zijn team mee op de foto mochten. En natuurlijk is het leuker om met je eigen team te gaan. Maar in ieder geval kan ze nu ook sparen voor een teamfoto waar zij op staat. En daar gaat het uiteindelijk om. Kortom, eind goed, al goed.
Althans, tot nu toe. Want nu moet alles nog worden gemaakt. En gespaard. Dus vrees ik dat ik mijn boodschappen route straks iets moet aanpassen. Want dat plaatje willen de meiden natuurlijk wel echt hebben. En je weet natuurlijk nooit in welk zakje ze zitten. Wordt dus vervolgd….