Hoewel de temperaturen buiten soms nog het vriespunt bereiken is de winterstop weer voorbij. Dat betekent dat de zaalvoetbalschoenen terug in de kast gaan en de thermokleding eruit. En dat de schaatsen verruilt worden voor de kicksen. Appeltje eitje. Althans zo zou het moeten zijn. Maar niets is minder waar.
Want in mijn eerdere blog dilemma’s (over de oversized KNVB kleding van mijn oudste dochter) stipte ik het al even aan. Het ‘waar liggen mijn broek, sokken, shirt, scheenbeschermers, schoenen en trainingspak nú weer?’ – syndroom. Het lijkt bijna een vast ritueel op de zaterdagochtend. Vlak voordat je weg moet. Of eigenlijk meer op het moment dat je al weg had moeten zijn. Nog even in paniek door het huis hollen. Omdat er weer eens een item ‘missing in action’ is. Vanaf een afstand ongetwijfeld hilarisch om naar te kijken. Maar als je er middenin zit, bloedirritant. Vooral als je al om 8.00 uur moet verzamelen.
Hoe kan dat toch? Is dat een grapje van de natuur om ons moeders nog even dat laatste stress-zetje te geven? Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn? De avond van te voren je tenue klaar leggen? Inmiddels ben ik er in ieder geval al achter dat dat niet de juiste instructie is. Door schade en schande wijs geworden zullen we maar zeggen. Want als je vraagt om ‘het tenue’ klaar te leggen, gebeurt er ook niet meer dan dat. Broekje en shirtje hangen keurig over de stoel. Maar sokken? Scheenbeschermers? Trainingspak? Ho maar. Dat was niet de opdracht. Dus dat hoef je ook niet te verwachten. Laat staan dat er gedacht wordt aan handschoenen of thermokleding. Want ook al staan we met deze temperaturen 3-4 x per week op het voetbalveld, de reactie blijft steevast ‘Oh moest dat ook? Dat wist ik niet’.
En mijn allergrootste ergernis zijn wel de scheenbeschermers. Want tegenwoordig hebben de dames losse beschermers met daarover van die compressiekousen. Van die fijne zwarte krengen. Die overal door het huis slingeren of zich ergens tussen de was bevinden. Kortom, altijd kwijt. En vanwege het formaat makkelijk over het hoofd te zien. Waar is de tijd gebleven van die fijne ‘scheenbeschermers -uit-1-stuk’? Met van dat elastiek onder de voet. Oké, ik geef toe, dat elastiek heeft ook z’n nadelen. Want na een paar keer dragen is het uitgerekt. En probeer het dan maar eens ónder je voet te houden als je je sokken aantrekt. Maar toch. Nooit kwijt. Goede oude tijd!
Maar ja, de dames zweren bij die losse dingen. En als Ronaldo ze draagt, zijn ze vast goed. Toch? Dus ga ik zuchtend weer overstag en doen we het paniek-ritueel ieder weekend opnieuw.
En terwijl ik tijdens de winterstop nog droomde van een stressloze start van de tweede seizoenshelft, ben ik inmiddels een illusie armer. Want de eerste wedstrijd zit er alweer op. En die was koud. Want de thermobroek lag natuurlijk nog ergens thuis. Ik had namelijk niet gezegd dat die ook mee moest. Mijn fout. Maar goed. Iets met billen, verbranden en blaren. Volgende keer wordt ‘ie in ieder geval niet meer vergeten. Maar dan missen we ongetwijfeld iets anders. En tegen de tijd dat we eindelijk al het winterspul bij elkaar hebben, is het lente. En niet meer nodig. Nou ja, alleen die ellendige compressiekousen dan.