Vorige week was niet alleen voor mij een unieke week. Ook beide dochters beleefden zo hun eigen spannende momentjes. En dan doel ik niet op de eindexamens waar oudste dochter momenteel middenin zit. In het geheel der dingen uiteraard ook niet onbelangrijk, maar op de een of andere manier kan dit toch niet tippen aan dat ene moment afgelopen donderdag.
Het moment waar ze al zolang naar uitkeek. En waar alles inzat: het was spannend, onwennig, vertrouwd en hoopvol. Want na 83 lange dagen was het eindelijk zover. Ze mocht voor het eerst met de fysio het veld op. Had voor het eerst sinds lange tijd haar voetbalschoenen weer aan. En voelde weer even de vertrouwde kunstmat onder haar voeten. En na een halfuurtje kwam ze moe maar voldoen het veld af. In de wetenschap dat ze nu weer echt aan het bouwen was. En dat haar conditie wel een flinke boost kon gebruiken. Want na bijna drie maanden was daar niet veel meer van over.
Niet dat ze nu gelijk al kan aansluiten bij de trainingen. Verre van zelfs. Maar de hoop is dat dit wellicht nog voor eind van seizoen wel weer kan. Al heeft ze dan naast de afgelopen twaalf weken, natuurlijk ook alle selectieactiviteiten voor het nieuwe seizoen gemist. En dat op deze cruciale leeftijd. Dit is immers voor een meisje het kantelpunt van wel of niet kunnen blijven meekomen met je mannelijke leeftijdsgenoten. Hoewel de nieuwe teams nog niet bekend zijn, lijkt dispensatie voor komend seizoen dan ook de logische stap. En dat betekent dus wederom een nieuw team. Jammer maar het is zoals het is. Herstel is nu het belangrijkste zodat ze volgend jaar überhaupt weer lekker mee kan doen.
Ook middelste dochter beleefde donderdag een bijzonder moment. Want na maanden mocht ook zij eindelijk weer een veld betreden. Een speciaal veld nog wel. Want precies vijf jaar geleden stond ze op dat veld met het “Ajax Clinic Selectieteam”. Met dit (jongens)gelegenheidsteam mocht ze destijds maar liefst twee wedstrijden spelen tegen Ajax O8. Een supermooie en vooral leuke ervaring.
En nu stond ze daar dus weer. Alleen ging het nu wel echt ergens over. Op het programma stond namelijk de eerste van drie selectietrainingen. Voor een O15/O16 trainingsteam voor komend seizoen. Het moment van de waarheid dus, want het is erop of eronder.
Van enige spanning was dan ook wel sprake. Helemaal omdat ze er niet optimaal kon staan, want ook zij zit op een cruciale leeftijd. Namelijk die van groei. En daar zijn haar knieën het niet helemaal mee eens. Het goede nieuws is natuurlijk dat het wel weer over gaat. En dat je met rekken en strekken een heel eind komt. Het minder goede nieuws is dat het nogal pijnlijk kan zijn. Dat gold overigens voor meer meiden zo bleek later. En ach, gedeelde smart is halve smart zullen we dan maar zeggen.
Ondanks alles wist ze echter haar spanning de baas te blijven en stond ze heerlijk te voetballen. En alleen daarop ben ik al bijzonder trots. Want dit is voor haar niet vanzelfsprekend. Mijn kleine meisje is blijkbaar niet alleen maar in lengte gegroeid.
Of het ook genoeg is voor dat felbegeerde plekje voor komend seizoen, geen idee natuurlijk. Want je weet natuurlijk nooit precies waar ze naar op zoek zijn, of voor welke positie. Bovendien mag ze nog twee keer. Maar wat de uitslag ook wordt, na afgelopen donderdag is ze wat mij betreft sowieso al een winnaar.