Een schat aan herinneringen
Zo af en toe krijg je op Facebook van die herinneringen die je weer even terug in de tijd gooien. Vandaag kreeg ik er zo eentje. En wel van 4 jaar geleden. Toen zette mijn middelste dochter haar allereerste stappen op de groene mat. En wat voor een stappen! Ze scoorde gelijk 4 van de 5 doelpunten en was daarmee topscoorder van het team. Ik was er zelf nogal door verrast, zo blijkt uit mijn post. Inschattingsfoutje van mijn kant. Alweer.
Want toen mijn oudste dochter op voetbal wilde, dacht ik dat we het hooguit een seizoen zouden doen. Inschattingsfout nummer 1. Want in haar eerste wedstrijd bleek al gelijk dat ze talent had voor het spelletje. En in de seizoenen die volgde werd dat alleen maar bevestigd.
Toen mijn middelste dochter 2 jaar later als 5-jarige spruit kwam vertellen dat ze ook op voetbal wilde heb ik dan ook heel erg getwijfeld. Want ben je dan niet altijd ‘het zusje van’? Ik gunde haar zo haar eigen sport! Wij waren allebei geen voetballers. Dus hoe groot is dan de kans dat een van je dochters er aanleg voor heeft? Laat staan allebei je dochters? Inschattingsfout nummer 2.
Veel gebeurd
Ik heb dan ook echt geprobeerd om haar op een andere sport te krijgen. Maar ze hield voet bij stuk. Uiteindelijk ging ik overstag, maar weer dacht ik dat we het dan slechts 1 seizoen zouden doen. Inschattingsfout nummer 3. Want zo verlegen ze buiten het veld was, zo fel was ze op het veld! Wat een bijtertje! Ze liet zich door al die jongetjes niet van de wijs brengen en ging er vol voor.
En nu zijn we dus 4 jaar verder. En wat is er in die tijd veel gebeurd. Na 2 jaar tussen alleen maar jongens in ‘de bak’ ging ze naar de F-meisjes, om gelijk na de winterstop door te schuiven naar de E-tjes. Daar heeft ze nog een seizoen gespeeld en nu zit ze eindelijk weer bij de jongens. Wat ze altijd al zo graag wilde. Want ook zij wil zo ver mogelijk komen.
Ondertussen heeft ze techniektrainingen gevolgd en meegedaan met clinics en voetbalkampen.
Heeft ze aan diverse schoolvoetbaltoernooien meegedaan.
Heeft ze onder leiding van niemand minder dan Daphne Koster 6 weken mogen trainen op De Toekomst.
Heeft ze samen met Dominique Janssen mogen meedoen aan een FIFA16 toernooi. En na afloop een balletje mogen trappen met Dominique, Jill Roord, Merel van Dongen, Vivianne Miedema en Sari van Veenendaal.
Heeft ze in de line-up mogen staan tijdens een kwalificatiewedstrijd van de Oranjevrouwen voor de Olympische Spelen.
Mocht ze meedoen aan een wedstrijd tegen de Ajax jeugd.
Mocht ze voor het eerst meemaken wat het is om kampioen te worden met haar team.
En heeft ze tijdens een persconferentie met en tegen Mandy van den Berg, Merel van Dongen, Shanice van de Sanden en Kika van Es mogen ballen.
En ze is pas 9.
Wat een rijkdom.
En je weet natuurlijk nooit wat het leven je nog allemaal brengt, maar dit alles heeft ze maar mooi te pakken.
En één ding weet ik zeker. Als mijn jongste dochter over een paar jaar zegt dat ze ook op voetbal wil, gaan we dat gewoon doen. En als blijkt dat zij er totaal geen aanleg voor heeft? Dan mag ze er gewoon mee doorgaan. Want talent is leuk, maar plezier is natuurlijk het allerbelangrijkste.
