Soms krijg je in het leven kleine cadeautjes. Zomaar. Totaal onverwacht. Uit het niets. En dan kun je alleen maar dankbaar zijn. En genieten.
Dus dat deden mijn middelste dochter en haar teamgenootje L. gisteren met volle teugen. En dat had niet alleen te maken met hun 4-1 winst eerder die dag. Of het lekkere zonnetje (ook al zo’n cadeautje). Nee, dat kwam door een superlief gebaar van voetbalmoeder G.
Afgelopen vrijdag stuurde ze me namelijk een appje. Ze had twee tickets voor een KPN voetbalclinic op de KNVB campus in Zeist. Haar dochter kon niet gaan. Maar misschien de mijne wel? Nou dat was natuurlijk niet tegen dovemans oren gezegd. Mijn oudste lukte het helaas niet, maar mijn middelste stond te popelen om te gaan. De vraag was alleen, met wie?
Het was natuurlijk heel kort dag. Maar aan de andere kant, het was maar twee uurtjes. Mijn dochter wilde zo graag dat ze ‘desnoods alleen’ zou gaan. Wat ik op mijn beurt dan weer super dapper van haar vond. Stiekem glimlachte ik van trots. Wat was ze toch gegroeid.
Gelukkig wilde teamgenootje L. ook graag mee. Dus trokken we gistermiddag opgetogen naar Zeist. Voor mijn dochter inmiddels een bekend tripje. Ze was er op voetbalkamp geweest, had het voorrecht gehad om mee te mogen doen aan de Continental voetbalclinic met Dirk Kuyt, had er filmopnames gemaakt voor de WEURO Intersport haarbandjes, en was er gaan kijken bij de ‘The Scouts tv’ finale van haar grote zus. Maar ondanks dat, blijft deze plek toch iets magisch hebben.
Dat zag ik niet alleen in de ogen van mijn dochter, maar ook in die van L. Voor haar was het de eerste keer op de campus. Extra speciaal dus. Samen genoten ze dan ook volop van dit onverwachte uitje. Ondanks de wedstrijd die ze nog in hun benen hadden van die ochtend, stonden ze hun mannetje op het veld. Het was mooi om te zien, hoe natuurlijk het voetbal eigenlijk voor hen is. En toen de sproeiers op het veld aangingen en er een prachtige regenboog verscheen, was de magie compleet.
Uiteraard hebben we overal ook foto’s van gemaakt. Van de persdesk, ‘de kleedkamer van Oranje’, het veld. En natuurlijk van de enorm grote leeuwin op de toegangsdeur. De meiden keken hun ogen uit. Dit was toch wel echt een droom die uitkwam. Een droom die ze hopelijk, wellicht, wie weet, misschien ooit zelf mogen leven. En waarom niet? If you can dream it, you can do it!