Soms krijg je in het leven kleine cadeautjes. Zomaar. Totaal onverwacht. Uit het niets. En dan kun je alleen maar dankbaar zijn. En genieten.
Twee jaar geleden begon ik ergens aan. Niet wetende waar het zou eindigen. Of er genoeg mensen waren die het wilde lezen. Of ik genoeg onderwerpen zou hebben om over te schrijven. Ik volgde gewoon mijn hart. En ging schrijven over meidenvoetbal...
Ken je dat? Dat je denkt dat je alles op orde hebt. Ruim op tijd terug van vakantie voor de eerste training. Voetbalkleding gewassen. Scheenbeschermers mét sokjes binnen handbereik. Je kind keurig op tijd op het veld. In tenue. Met voetbalschoenen...
We staan aan de vooravond van een grootse gebeurtenis. Een unieke happening waar we al heel lang reikhalzend naar uitkijken. We telden af. Van 100 dagen. Naar 50. Naar een maand. Naar een week. En elke keer kwamen er kleine euforie momentjes...
Er zijn van die momenten, dat je jezelf even moet knijpen. Om zeker te weten dat je niet droomt. Dat het echt is. Afgelopen week was een aaneenschakeling van dit soort momenten. Eén lange, grote, heerlijke droom. Die maar bleef voortduren.